1817 mixed feelings after the last game

We’ve been playing 1817 a lot lately. We’ve all found that we need to delve into the mysteries of this game and get to know it better. In this way, I already have 8 games completed, but Marcin from Olkusz, who recently played with us, met 1817 for the first time. And that’s why I had certain expectations with it. I was convinced we would show him a shiny diamond, meanwhile the last game looked like a simple round pebble. I would also like to add that this pebble is big and heavy, because Marcin said that the game exhausted him terribly (it lasted 10 hours in total).

To spoil this bad impression even more, I would like to add that the game was won by Tolis, who had a long break since last game. Marcin from Olkusz, who played for the first time, was second on the podium! The next two players (i.e. me and Michał) took distant 3rd and 4th places with a gap to the winner. Meanwhile, we have had the most games of it and theoretically we know the most about this game.

What happened?

I am absolutely not saying that 1817 is poor, broken, or banal. Rather, the point is that we still don’t know how to play it and I would compare our last game to the first game of 18xx at all. After all, you still hear voices from beginners like: how do you do it, that 1882 ends in bankruptcy in your case? It is our fifth time and we have not had bankruptcy even once.

The first thing I see after the last game is the general carefulness we had. From the very beginning of the game, everyone was afraid of leaning out too much, including me, and there was no company that was overvalued or in big debt. There was no crazy race for trains. It was a very delicate balanced game, we might as well have played Ticket to Ride. Because then the emotions would probably be the same.

Let’s talk about loans. I remember our previous games, there were times when the interest was $50. It was painful, no one planned it specifically, but such was the race and emotions in those games. Now the highest interest rate was $20! And was only for a moment, apart from that it was usually $10-$15.

Next thing, short selling. Nobody decided to make such risky investments for almost the entire game. The reason was low-indebted companies that had too good trains and whose stock prices were extremely even.

Now I wonder what was the result of this? Was the train rush too slow, which meant we had a lot of cash of our own and we were not tempted to do risky business. Throughout the game, I had the feeling that I was the leader, because my companies were doing very well in such conditions. Remembering my previous games when stock options almost bankrupted me, our last game was extremely painless and that’s why I had such a good opinion of my score. Meanwhile, almost all companies were in such a good position, and as it turned out at the end of the game, I had a big difference from the leader and it was just an illusion that it was so good.

In our game, when it was already known what the ending would be and who was the leader would be, Michał and I tried some more dramatic moves and only then did we see short selling for the first time in our game. Then Michal from Olkusz tried to implement some crazy plan that I can’t even describe (part of it was 10 loans – but they only hurt his company).

About me, I rescued one of my companies, which was the weakest in the game and in the penultimate stock round all players sold out its shares. Knowing that it would lead to a drop in its rate, I figured I’d do the same and I got rid of everything except the CEO’s share. I started a new company with the maximum rate (which was anyway higher than other one) and in the merger round, my new company took over all the assets of that predecessor. This way I defended some part of my capital, but I was still far from leaders.

I still can’t tell you how to play 1817. The fact that the game was lackluster is a combination of several factors and perhaps that we had drawn the wrong conclusions from previous games. But maybe a bloodthirsty game in which you fight to survive is the key to success, and a bland game in which you are not afraid about the future and do not sweat because of emotions is not the right way to enter the paths of Wall Street.

---

Original text

1817 mieszane odczucia po ostatniej grze

Ostatnio często gramy w 1817. Wszyscy stwierdziliśmy, że musimy zagłębić tajemnice tej gry i lepiej ją poznać. Ja w ten sposób mam już na koncie 8 rozgrywek, ale Marcin z Olkusza, który grał z nami ostatnio, spotkał się z 1817 po raz pierwszy. I dlatego miałem z tym pewne oczekiwania. Byłem przekonany, że pokażemy mu błyszczący diament, a tymczasem ostatnia gra wyglądała jak zwykły okrągły otoczak. Dodam jeszcze, że ten otoczak jest duży i ciężki, bo Marcin stwierdził, że gra go strasznie zmęczyła (w sumie trwała 10 godzin).
Co więcej, żeby jeszcze bardziej to złe wrażenie popsuć, dodam, że grę wygrał Tolis, który miał długą przerwę od 1817. Na drugim miejscu podium był właśnie Marcin z Olkusza, który przecież grał po raz pierwszy! Dwójka kolejnych graczy (czyli ja z Michałem) zajęliśmy dalekie 3 i 4 miejsca z dużą różnicą na minus. Tymczasem mamy najwięcej rozgrywek w 1817 na koncie i teoretycznie wiemy o tej grze najwięcej.

O co chodzi i co się stało?

Absolutnie nie twierdzę, że 1817 jest słabe, popsute czy banalne. Raczej chodzi o to, że ciągle nie umiemy w nie grać i naszą ostatnią rozgrywkę, porównałbym do pierwszej gry w 18xx w ogóle. Bo przecież ciągle słyszy się od początkujących osób, głosy w stylu: jak wy to robicie, że u was 1882 kończy się bankructwem? My gramy już po raz piąty i nie mieliśmy jeszcze ani razu bankruta.
Pierwsza rzecz, jaką widzę po ostatniej grze to właśnie ogólna ostrożność, jaka nam towarzyszyła. Od samego początku gry, włącznie ze mną, każdy bał się za bardzo wychylać w jakąś stronę, nie było żadnej firmy, która byłaby przewartościowana, albo zadłużona po uszy. Nie było wbijającego w fotel wyścigu o pociągi. Była delikatna bardzo wyważona gra, równie dobrze moglibyśmy zagrać w Ticket to Ride. Bo wtedy emocje pewnie byłyby takie same.

Weźmy pożyczki. Pamiętam nasze poprzednie gry, zdarzało się, że odsetki wynosiły $50. To było bolesne, nikt tego specjalnie nie planował, ale taki był w tamtych grach wyścig i emocje. Teraz najwyższe odsetki wynosiły $20! I to tylko przez chwilę, poza tym przeważnie było to $10-$15.

Kolejna rzecz, krótka sprzedaż. Nikt przez prawie całą grę nie zdecydował się na takie ryzykowne inwestycje. Przyczyną były mało zadłużone firmy, które miały zbyt dobre pociągi i których kurs akcji był wyjątkowo wyrównany.

Zastanawiam się teraz, z czego to wynikało? Czy train rush był zbyt powolny, przez co mieliśmy dużo własnej gotówki i ryzykowne interesy nas nie pociągały. Ja przez całą grę miałem wrażenie, że prowadzę, bo moje firmy bardzo dobrze sobie w takich warunkach radziły.

Pamiętając poprzednie gry, gdy opcje na akcje prawie doprowadziły mnie do bankructwa, nasza ostatnia gra była dla mnie wyjątkowo mało bolesna i dlatego miałem tak wysokie mniemanie o moim wyniku. Tymczasem prawie wszystkie firmy były w tak dobrej sytuacji, a jak się okazało na koniec gry, od lidera dzieliła mnie duża różnica i było to tylko złudzenie, że jest tak dobrze.

W naszej grze, gdy było już wiadomo, jaka będzie końcówka i kto jest liderem, to ja z Michałem próbowaliśmy jeszcze jakiś dramatycznych posunięć i wtedy dopiero pojawiły się po raz pierwszy w naszej grze opcje na akcje. Wtedy Michał próbował przeprowadzić jakiś szalony plan, którego nawet nie umiem opisać.

Ja z kolei ratowałem jedną z moich spółek, która była najsłabszą w grze i w przedostatniej rundzie giełdowej wszyscy gracze wyprzedali w niej udziały. Wiedząc, że doprowadzi to do spadku jej kursu, stwierdziłem, że sam zrobię podobnie i pozbyłem się wszystkiego poza akcjami prezesa. Uruchomiłem nową firmę z maksymalnym kursem (który był i tak wyższy od kursu tamtej firmy) i w rundzie połączeń, moja nowa firma przejęła cały majątek tamtej poprzednika. W ten sposób obroniłem jakąś część kapitału, ale do liderów i tak było mi daleko.

Dalej nie potrafię powiedzieć, jak grać w 1817. To, że gra była nijaka, to połączenie kilku czynników i być może tego, że z poprzednich gier wynieśliśmy mylne wnioski. Może jednak krwiożercza partia, w której walczysz o przetrwanie, jest kluczem do sukcesu, a nijaka gra, w której nie boisz się o przyszłość i nie pocisz z emocji, nie jest dobrą drogą do tego, żeby wkroczyć na ścieżki Wall Street.